آلومینیوم در قوطی فلزی کوچک و متالیزه به دلیل خاصیت شکل پذیری و مانع استفاده می شود. عملکرد و طراحی کیسه به سمت شبیه سازی قوطی ها و شیشه ها حرکت می کند.
برای مثال، AeroFlexx Pak AeroFlexx یک بسته لمینت ایستاده با دهانه یکپارچه برای توزیع یک دست است.
و کیسه Amcor برای محصول مبتنی بر گوجه‌فرنگی Predilecta Sacciali شبیه یک شیشه سنگ تراشی است.
لمینت ها از لایه هایی ساخته می شوند که عملکردهای مشخصی مانند آب بندی، مقاومت در برابر سوراخ شدن و مقاومت در برابر دمای بالا دارند.
غذاهایی که نیاز به عطر یا موانع طعم یا ماندگاری طولانی دارند معمولاً در ساختارهای لمینت حاوی آلومینیوم بسته بندی می شوند.
کیسه های لمینت حاوی لایه های فویل را می توان به روشی شبیه به قوطی های فلزی پردازش کرد. برای فناوری های پیشرفته پردازش حرارتی مانند استریلیزاسیون حرارتی به کمک مایکروویو، می توان از ورقه های حاوی یک لایه اکسید آلومینیوم استفاده کرد.
آلینر از واکنش فلز با محتویات قوطی جلوگیری می کند. نگرانی در مورد بیسفنول A (BPA) است، یکی از اجزای مورد استفاده برای تولید رزین اپوکسی، که به داخل غذا یا نوشیدنی موجود در قوطی نفوذ می کند.
BPA به عنوان یک “اختلال کننده غدد درون ریز” طبقه بندی شده است، به عبارت دیگر، ماده ای که فعالیت هورمونی دارد.
هنگامی که BPA در پلیمر گنجانده شد، دیگر هیچ اثر هورمونی ندارد، اما همیشه آثاری از باقیمانده BPA واکنش نداده وجود دارد که در واقع می تواند از بین برود. قبل از بررسی این موضوع، کمی تاریخ لازم است.
اما به خصوص زمانی که در معرض غذاهای اسیدی قرار می گرفت، خورده می شد. باید پوششی پیدا می‌شد که از هوا و محتویات آن محافظت کند.
دیورند نتیجه گرفت که قلع این کار را انجام می دهد! این فلز از زمان های قدیم شناخته شده بود و می توانست به راحتی ذوب شود و به عنوان پوششی روی آهن برای ساخت صفحه قلع استفاده شود.
و مهمتر از همه، قلع خورده نشد. تا سال 1818، شرکت بریتانیایی Donkin and Hall به تولید انبوه مواد غذایی در قوطی های حلبی مشغول بود.
